(klik om te vergroten)
Nee, niet in Spierdijk, niet bij bejaardencentrum ' 't Oeverland'. Maar ik moest wel aan de zondagse wandelingen denken toen ik deze kaart vond. Het gazon, het paadje met de paaltjes, die lage lampen, de dunne boompjes en natuurlijk, helemaal links, de oranje zonweringen, zo was het bij ons in Apeldoorn ook. Mijn broer en ik rennen over het gras, mijn moeder duwt de rolstoel van mijn oma, mijn vader slentert mee.
Zou mijn oma voor zeg haar vijftigste ooit rekening hebben gehouden met de mogelijkheid dat ze in een bejaardentehuis, en daarna in een verzorgingstehuis terecht zou komen? Hoe zag voor een meisje uit het begin van de eeuw, zoals op deze kaart...
(klik om te vergroten)
... of op deze...
(klik om te vergroten)
... de verre toekomst eruit?
Misschien droomde mijn oma wel eens van een lommerrijk 'rusthuis', zoals dat toen nog heette:
(klik om te vergroten)
Met balkons, een serre en een tuin met schaduw (en paaltjes langs het pad): het 'Zusterhulp's Rusthuis 'Moria' Nunspeet'. Misschien had mijn oma daar wel heen gewild - ze groeide niet eens zo ver van Nunspeet op.
Het liep anders. Naarmate ze ouder werd, werden de rusthuizen ook ouder, tot ze tenslotte verdwenen. In plaats daarvan dook, ergens in de jaren vijftig, zestig, dit op:
(klik om te vergroten)
Het ziet er door het zwartwit erger uit dan het waarschijnlijk is, Huize Solwerd te Appingedam, Afdeling D. en E. (op een helaas ongeadresseerde kaart, dus zonder jaartal). Er is een vijver, een paadje, dunne bomen en veel glas met mooi uitzicht vanaf de woonunits op de begane grond. Maar lommerrijk is het niet. Zou die flat daarachter voor de minder bedeelden zijn? En hoe gaan de slechten ter been die brandtrap afkomen?
Op de kaart van het 'Ouden van dagen centrum Zwanenburg' is de overgang naar de moderne tijd mooi te zien aan de man die het gras maait: hij gaat nog gekleed als een boer, compleet met pet en bretels. Maar de akkers zijn verdwenen:
(klik om te vergroten)
In Goes werd een 'rusthuis' gebouwd dat eigenlijk al een bejaardentehuis was:
(klik om te vergroten)
Overal ontstond hetzelfde: appartementjes, een galerij, tuinmeubilair voor de deur. Met minieme variaties. Zie hoe hier de loslopende bejaarden met een hekje naar het zebrapad werden geleid.
Huize Engelenberg in IJsselmuiden, tenslotte, zocht de afwisseling in een speels balkonpatroon en bloemen langs het gras:
(klik om te vergroten)
Deze kaart werd verstuurd op 2 augustus 1970 door 'oma uit IJsselmuiden': 'Lieve kinderen en lieve kleindochter Heleen. Hartelijk dank lieve Heleen voor je kaart uit Napels. Wel wel wat een vacantie, hè, maar ik zou toch niet graag in zoo'n gevaarlijke omgeving willen wonen. Je moet zoo'n uitbarsting eens meemaken. Ik wens jullie verder een heel prettige vacantie toe en dan maar weer tot ziens hè. Ik ben blij door dit bericht van Heleen te weten dat het goed is met jullie. En geniet maar zo vaak als je kunt van 't goede leven! [?] en Nel en de kinderen zijn ook pas van twee weken vacantie aan de Rijn bij Keulen weer thuis. Nellie's vader is vandaag weer naar huis mogen gaan, maar loopt ook op krukken. Ik zie mezelf ook al op krukken of in een wagentje, 't gaat niet vooruit met me. Kan haast niet lopen. Enfin, Profiteer van het leven, lieve kinderen. Tot ziens, hè, en veel liefs van oma uit IJsselmuiden.'
De Rijn bij Keulen doet me weer aan mijn oma denken. Soms was ze weg. Dan was ze op vakantie met de Henri Dunant, het 'hospitaalschip' van het Rode Kruis. Zo zag ie eruit:
(klik om te vergroten)
'Lengte 64,65 meter, breedte 8,20' staat trots ter info achterop deze kaart. Verstuurd zonder verder bericht door 'Afzender S. Capier, roodekruisschip zaal 2'. Hoe zag die boot er eigenlijk van binnen uit, wat beleefde mijn oma daar, wat ze zag in haar bed en in haar rolstoel allemaal? Ik had er toen als kind, moet ik bekennen, geen belangstelling voor. Maar laatst vond ik deze kaart van zaal 4. Ik werd er niet vrolijk van, die 8,20 meter breedte was wel een beetje smal:
De slaapzaal van mijn oma was in mijn herinnering toch iets ruimer. Wij bleven er nooit lang. Als het geen mooi weer was, namen we de lift naar de receptie...
(klik om te vergroten)
... waarna we de aula betraden. Maar ik kan me die niet goed meer herinneren, want mijn broer en ik gingen altijd met een rubber balletje op de gang voetballen (tot we het bordje 'nooduitgang' doormidden trapten). Was het nou zo'n zaal met hoge ramen, zoals in De Wulverhorst in Oudewater...
(klik om te vergroten)
... of met rondhoekige lampen, zoals in De Bannehof in Gorinchem...
... of toch, zoals in De Wielborgh in Dordrecht, met een bakstenen muurtje?
Reacties
What's up to every one, the contents present at this web site are actually awesome for people knowledge, well, keep up the good work fellows. hotmail login