(klik om te vergroten)
Er is een zwartwitfoto waarop ik, amper twee, met mijn ouders over een bouwterrein loop. Ik kijk naar iets in het zand, mijn vader wijst: daar kwam ons huis. Een jaar later trokken we in onze woning in de nieuwbouwwijk. Een rijtjeshuis natuurlijk. Kleine tuin en schuurtje voor, tuin achter, schuin dak, dakraam, links en rechts precies hetzelfde. De bakstenen waren van een bepaald soort roodachtig bruin dat je meteen herkende: iets lichter van kleur hoorde bij de volkswijkjes uit de jaren vijftig. Die waren oud, onze wijk was nieuw.
De huizenblokken vormden twee rechthoeken in elkaar, met de gevels naar elkaar toe, zodat je een straat kreeg die in een vierkant liep. Wij keken overigens niet uit op een ander huis, maar op een grasveldje met een zandbak en onze knikkerbaan. In die zandbak speelden we met kattenpoep, niet te geloven nu. Achter ons huis lag een groter grasveld, en daar gingen we na het eten altijd voetballen (als de zomertijd was ingegaan). Er stonden ook dunne boompjes die als doelpalen dienden, maar we konden ook 'boompje' spelen: proberen de bal tegen de boom van de ander(en) te schieten. Ik ben ook wel eens tegen zo'n boom aangelopen tijdens een partijtje: dikke lip, bloed, huilen. Erachter begon een nieuw blok rijtjeshuizen. En aan de overkant van de vijver weer een. Enzovoort, een heel labyrint van kleine gemeenschapjes, met elkaar verbonden door smalle voetpaadjes. Zo woonden we, op veilige afstand van de grote rondweg, van de grotemensenwereld, tussen het groen, op ons woonerf. Als je aan het touw trok dat uit de brievenbus stak, ging de deur open.
's Avonds zat ik op mijn slaapkamer wel eens stiekem uit het raam te kijken. Op een dag zag ik een merel op het dak van de schuur zitten, in het licht van de lantarenpaal.
Dit, en nog veel meer, kwam bij me op toen ik na lang zoeken bovenstaande kaart in handen kreeg van een rijtjeshuis. Heel herkenbaar, bijna identiek aan ons huis uit de jaren zeventig. Maar in Annen, een plaats waar ik nog nooit van had gehoord.
De huizenblokken vormden twee rechthoeken in elkaar, met de gevels naar elkaar toe, zodat je een straat kreeg die in een vierkant liep. Wij keken overigens niet uit op een ander huis, maar op een grasveldje met een zandbak en onze knikkerbaan. In die zandbak speelden we met kattenpoep, niet te geloven nu. Achter ons huis lag een groter grasveld, en daar gingen we na het eten altijd voetballen (als de zomertijd was ingegaan). Er stonden ook dunne boompjes die als doelpalen dienden, maar we konden ook 'boompje' spelen: proberen de bal tegen de boom van de ander(en) te schieten. Ik ben ook wel eens tegen zo'n boom aangelopen tijdens een partijtje: dikke lip, bloed, huilen. Erachter begon een nieuw blok rijtjeshuizen. En aan de overkant van de vijver weer een. Enzovoort, een heel labyrint van kleine gemeenschapjes, met elkaar verbonden door smalle voetpaadjes. Zo woonden we, op veilige afstand van de grote rondweg, van de grotemensenwereld, tussen het groen, op ons woonerf. Als je aan het touw trok dat uit de brievenbus stak, ging de deur open.
's Avonds zat ik op mijn slaapkamer wel eens stiekem uit het raam te kijken. Op een dag zag ik een merel op het dak van de schuur zitten, in het licht van de lantarenpaal.
Dit, en nog veel meer, kwam bij me op toen ik na lang zoeken bovenstaande kaart in handen kreeg van een rijtjeshuis. Heel herkenbaar, bijna identiek aan ons huis uit de jaren zeventig. Maar in Annen, een plaats waar ik nog nooit van had gehoord.
Reacties